پشت دست شما

بارهای دیگر دست شما را لمس کرده بودم ، نمی دانم چند ، نمی دانم زیاد است ، نه آن هرگز ، شاید هرگز ، اینطور نیست. اما سردرگمی در شروع این نوشتار تقریباً غیرضروری است وقتی آنچه دیگر وجود نداشته است با یک نقطه عطف که تاریخ آنچه را که نبوده است پاک کند ، منطقی نیست. نه که هرگز ، نه مثل این

همه چیز با لمس بی گناه انتهای ناخن ناخن های ما ، ظریف و طولانی شما آغاز شد ، من نتیجه یک کار عادی ، همه در شوخی تماس دیجیتال فیلم ET Grinding ، ناراحت کننده ، بی روح ، خیلی خنده دار نیست. ایستایی روی فرش کلاس در سومین مرحله ، درست با لمس شعله های آتش ، جرقه ای جزئی ایجاد می کند ، که این اتفاق برای من اتفاق می افتد که عادتم کشیدن پا و فرکانس شما روی کفی های لاستیکی است. آنجا تمام شد ، دیگر خبری نبود.

بعد از ظهر با ناامیدی Datashow که گوشهایم را گرم می کرد ، ناامیدی برای پایان یافتن در روز شنبه ، خنده عکسهای عکسهای دیگر که دیگر برنخواهند گشت ، سپری شد. وقت فرا رسید ، بعد از ظهر ، شب ، انگار که همه فقط یک روز دیگر بود. صبر برای شام ، برای رسیدن شما ، برای خندیدن. یک بار دیگر ، سلام خجالتی که در دست است ، خنده اجتناب ناپذیر زندگی ، نگاه صادقانه احترام ، اضطراب هایی که باید برطرف شوند.

اما در ورودی تاریک آن محفظه ، در حالی که درخت درخت در بالای لیانا دچار اختلال شده است ، لمس نرم تنه دست شما را در دستم احساس کردم. دیر یا زود ، با همان احساس شدید و شدید صندلی جلوی ماشین من ؛ یکی می رود ، یکی می آید ، نرم و بی گناه از باریکی درگاه و احتیاط کف سنگ نامشخص است. احساس پوست نرم شما روی 19 تار موی 1.83 سانتی متری پشت دستم خنک کننده بود. در رگرسیون لگاریتمی ، آنها با ایجاد واکنش های برآمدگی غاز ، این احساس را از طریق فولیکول به پایه منتقل می کنند ، به لایه های قرنیه ، شفاف و خاردار نفوذ می کنند و در نهایت با صدای بلند در استخوان اسکافوئید خرد می شوند. سپس در یک رادیکال مثبت ، با شدت کمتر اما اتصال مشابه ، به سمت یک ثابت مماس می شود تا نقطه عطف را فراموش نکنید.

این بازگشت غیرمنتظره ای بود به لحظه ای از کودکی من که فکر می کنم تو را جای دیگری دیده ام. با همان لبخند ، لذت بردن از کاه نوشابه ، در حالی که با ابروت به من نگاه می کردی انگار که دیگری نبود. دیگر خاطرات گذشته بود ، زمانی که می خواستم تو را در تصادفات این پیچ ها ، با طعم بد جاده گرد و خاکی که پشت سر می گذارد ، در فاصله و فراموشی شهرهای خسته کننده ، ببینم. تا آنجا که فکر می شود ، به سردی صمیمیت ، یک روز دیگر ، یک شب دیگر ، یک جمعه دیگر ، چه ربطی دارد ... نرو me مرا فراموش نکن

من توانستم تجربه کنم که کدام پوست در معکوس معکوس شدت پوست صاف شما را می بلعد ، از آنجا که از یک نقطه خمیدگی بدون وجود ترکیب انتگرال پیش می رود ، از متاکارپال خسته به حلقوی محل شروع این داستان. این یا آن دیگری ، مال تو ، مال خود زندگی است. هر اینچ پشت دستت به من یادآوری کرد که من هستم ، در احساس فراموش نشدنی سه شنبه شب ، نه این یکی ، نه دو آخرین.

بعد دلم برایش تنگ شد. عاشقانه پشت دست شما در حال مسواک زدن علیه من ، ناخواسته یا خواسته به ضربان لبخند شما از مژه چپ ، جایی که به نظر می رسد یک خال وجود دارد و درست قبل از ریزش مو روی صورت شما. نه زیاد ، نه کم ، رشته به رشته. همان احساسی که باعث یک بعدازظهر شنبه می شود ، با هیجان پنجشنبه ای که باقی مانده است ، وقتی همه چیز دوباره به نظر می رسد. در پذیرش وضعیت ، با شوخ طبعی خوب برای پنهان کردن استرس و دوباره ، این احساس که همه چیز مثل گذشته خواهد بود. باز هم ، نه چندان جدید ، با یادآوری آن لحظه که از حق تعالی فراتر رفت.

با و بدون امید به وجود دیگری ، بهتر است. با پشت دست ، دوشنبه دیگر ، نه مثل آن سه شنبه ها ، بله مثل آن ها ، نه با شخص دیگری.